Niels Minderman

In 1998 ben ik met ons gezin in Moergestel komen wonen. Zelf had ik al de nodige verhuizingen achter de rug, eerst met mijn ouders en later voor studie en werk. Maar nu dus ruim 25 jaar in Moergestel en dat bevalt uitstekend.

In Nijmegen heb ik klinische psychologie gestudeerd,. Omdat het na afronding van mijn studie niet lukte een vaste baan als psycholoog te vinden heb ik via een omscholingstraject de overstap gemaakt naar de automatisering.  Dat heeft gelukkig goed uitgepakt. Wat hielp: ik heb altijd in zorgorganisaties kunnen werken. Daarmee had ik vanuit mijn achtergrond een klik. Mijn werkzaamheden zijn in de loop der tijd verschoven van de harde automatisering naar organisatorische en leidinggevende functies. Vaak trad ik op als de brug en tolk tussen de zorgverleners en de ICT-professionals.

Het grootste deel van mijn loopbaan heb ik in ziekenhuizen gewerkt, eerst in het Catherina Ziekenhuis Eindhoven en daarna in het Medisch Spectrum Twente, in Enschede. In beide ziekenhuizen was de invoering van het elektronisch patiëntendossier de hoofdmoot van mijn werk. Hierbij heb ik veel geleerd over de organisatie van de zorg en de zorgverleners. Daarnaast was ik in de zorgregio’s actief in de samenwerking met andere ziekenhuizen, huisartsen, apothekers, GGZ-instellingen en laboratoria. In het verlengde daarvan was ik betrokken bij verschillende landelijke initiatieven gericht op de informatisering in de zorg.

In 2017 heb ik de ziekenhuiswereld verlaten en ben ik overgestapt naar het Integraal Kankercentrum Nederland (IKNL), naar de wetenschap dus en op enige afstand, maar niet heel ver van de zorg. IKNL verzamelt gegevens over alle kankerpatiënten in Nederland, ten behoeve van epidemiologisch onderzoek. Ik heb hier met veel plezier gewerkt. De motivatie van iedereen bij IKNL om de impact van kanker te verminderen heeft grote indruk op mij gemaakt.
Nadat ik de pensioen gerechtigde leeftijd had bereikt heb ik nog anderhalf jaar doorgewerkt, om mijn werk te kunnen afmaken en overdragen. Dat is goed gelukt. In het voorjaar van 2022 ben ik gestopt en heb op een prachtige manier van IKNL afscheid kunnen nemen.

Ben je dan helemaal gestopt met werken? Nou, nee. Na mijn pensionering ben ik betrokken gebleven bij de begeleiding van studenten van de opleiding Klinische Informatica van de Technische Universiteit Eindhoven. Dit zijn uiterst gemotiveerde en getalenteerde studenten en ik geniet ervan hen te coachen, mijn kennis en ervaring aan hen over te dragen en ook heel veel van hen te leren.

De goede verstaander zal hebben opgepikt dat mijn werk boeiend en bevredigend was, maar ook (tijds)intensief en soms stressvol. Daarom heb ik besloten om de eerste tijd na mijn pensionering geen verplichtingen aan te gaan, mijn handen vrij te houden en mij niet direct in het vrijwilligerswerk te storten. Ik wilde eerst helemaal onthaasten. Dat was met mijn hobby’s (muziek, literatuur, filosofie, wetenschap, sporten, wandelen, reizen etc.) geen probleem.
Maar onthaasten is ooit wel klaar. Begin dit jaar was ik zover dat ik ruimte en motivatie voelde om serieus over vrijwilligerswerk na te denken. Vanuit mijn achtergrond en belangstelling lag iets met maatschappelijke thema’s als zorg en welzijn voor de hand. Daarom heb ik begin 2023 gereageerd op een vacature van de ASD. Ik kreeg de gelegenheid kennis te kunnen maken met de adviesraad, de leden en het werkveld. Dat beviel mij uitstekend. De uitvoering van de wetgeving in verband met het sociale domein vormt een enorme uitdaging is voor alle gemeentes, dus ook voor Oisterwijk. Daaraan draag ik graag mijn steentje bij. De zorg en hulpverlening zijn voor mij bekend terrein, maar de gemeente, de ambtelijke organisatie, de gemeentelijke politiek en de desbetreffende wetgeving, dat is allemaal nieuw voor mij. Nooit te oud om te leren, heet dat dan. De komende tijd zal ik me vooral richten op de dossiers Jeugd en Inburgering.